Bugün sustum, sadece gönlüm konuşsun istedim. Gönlümüze yol vermemiz gerekiyor bazen. Çünkü o susarsa akılda yol alamıyor. Hayat ince bir çizgi üzerinde raks ediyor. Bizde bu dansa ayak uydurmak zorundayız. Aslında hayat o kadar tatlı ki, içimizde, ona açılan kapının kilidine aşk anahtarını bulduktan sonra… Ama her şey bazen güllük gülistanlık olmuyor. Gül bahçesine girip gülleri koklamak istiyorum, bülbüller kartallaşıyor! Gözyaşlarım tercüman oluyor içimdeki ateşe. Ağlamak masumiyet belirtisidir. Gönül deryasını hiçbir güç dalgalandıramaz. Ama gözyaşları okyanus olup coşar. Aşk ateşiyle akan bir damla, cehennemleri söndürür.

   İnsanı yaşatan gözle görülmeyen hücreleridir. Hayatın da hücreleri olmalı ki yaşayabilsin. Hayatın hücreleri de aşk\'tır! Bugün susacağım konuşan gönül olsun istedim. Bazen bir iki satır şiir yeter her şeyi anlatmaya, yada bir hikaye… Dedik ya fazla söze ne hacet sözü Cemal Safi\'ye bırakalım isterseniz…

Var mı beni içinizde tanıyan?
Yaşanmadan çözülmeyen sır benim!
Kalmasa da şöhretimi duymayan,
Kimliğimi tarif etmek zor benim.

Kimsesizim hısmım da yok hasmım da...
Görünmezim cismim de yok resmim de..
Dil üzmezim tek hece var ismimde,
Barınağım gönül denen yer benim.

Bülbül benim lisanımla ötüştü,
Bir gül için can evinden tutuştu,
Yüreğine toroslardan çığ düştü,
Yangınımı söndürmedi kar benim.

Niceler sultandı, kraldı, şahtı;
Benimle değişti talihi bahtı;
Yerle bir eyledim tâc ile tahtı;
Akıl almaz hünerlerim var benim.

Kamil iken cahil ettim alimi,
Vahşi iken yahşi ettim zalimi,
Yavuz iken zebun ettim Selim"i,
Her oyunu bozan gizli zor benim.

İlahimle Mevlana'yı döndürdüm,
Yunusumla öfkeleri dindirdim,
Günahımla çok ocaklar söndürdüm,
Mevla"danım; hayır benim, şer benim.

Sebep bazı Leyla, bazı Şirin'di;
Hatrım için yüce dağlar delindi;
Bilek gücüm Ferhat ile bilindi;
Kuvvet benim, kudret benim, şer benim,

Yeryüzünde ben ürettim veremi;
Lokman hekim bulamadı çaremi;
Aslı için kül eyledim Keremi;
İbrahim"in atıldığı kor benim.
Benim adım AŞK!