Hayat Sevmekle Başlar!..   

   Okumak, konuşmak, yazı yazmak sadece insana has eylemlerdir, insan olma sanatıdır. Oysa şimdi beynimde yüzlerce kelime susuz kalmış balık gibi can çekişiyor, hiç biri lisana takılmıyor. Dilim gönlüme tercüman olmuyor. Ey gönlüm, aklıma kucak aç ve ey aklım, gönlümün diline tercüman ol…

   İnsan başlı başına bir alemdir. Etrafınıza bir bakın, eşyaya anlam katan insanın kendisidir. İnsan dünyaya yalnız gelir ve ölürken de yalnız ölür. Ama hayatını sürdürebilmesi için yalnız kalmaması gerekir. Adem (a.s) yalnızdı dünyada ve onun yalnızlığını bir tek Yaradan\'ı anlayabilirdi. Adem\'in yalnızlığı doğurmuştu Havva\'yı. Adem için  Havva dünyayı yaşanılır kılan varlıktı.

   Ne kadar etrafınızda dostunuz veya arkadaşınız varsa o kadar çok pencereniz var demektir. Dünyaya açılan bir pencereniz mutlaka olmalıdır. Çoğu zaman mutluluk pencerelerimizi kendi ellerimizle kapatıyoruz. Duygu ve düşüncelerimizi karanlığa sarıyoruz. Böyle olunca da dünya cehennemi içerisinde gün sayıyoruz. Büyükler ne güzel söylemişler “Dostsuz insan meyvesiz ağaca benzer” diye. Hayatı yaşanılır kılmak için aşkla ve sevgiyle bakmalı dünyaya. Mevlana ne kadar güzel tasvir etmiş sevgiyi: “Sevgiden tortulu, bulanık sular, arı, duru bir hale gelir, sevgiden dertler şifa bulur.”

   Eğer hayat aşkla anlam kazanıyorsa, bizde aşka ve sevgiye karşı duyarsız kalamayız. Hele ki sevgi Peygamberinin ümmetiyken…

   Bugün suskun yüreğimden, tutabildiğim kelimelerle anlatmaya çalıştım sevgisiz olmamamız gerektiğini. Çünkü somurtan bir topluluk olmaya başladık. Etrafımızdaki herkesi çok çabuk kırmaya başladık. Oysa dedik ya; biz sevgi Peygamberinin ümmetiyiz, biz tebessümün bile sadaka sayıldığı bir dine mensubuz. Sevgisiz ve tebessümsüz kalmamamız temennisiyle…