Peygamber efendimiz "sizden biriniz kıyamet koparken bile elinde bir fidan varsa,dikmeye gücü yetiyorsa onu eksin" buyurmuşlardır.

 

İlçemizin %80  bir zamanlar açık ,ağaçlık ve yeşil bir alan iken :şimdiye baktığımızda hızla betonlaşan toprağın yok olmaya başladığı soğuk bir şehir görünümüne girmiştir.

 

Bu hızla ilerleyen betonlaşma ile insanlar arasında ki sıcaklık dostluk yardımseverlik komşuluk ilişkileri de yok olmaya başlamıştır.Çok katlı apartmanlarda birbirini tanımayan bir sürü aile.Sabah ve akşam karşılaşmalarında selamı dahi eksik edilen komşuluklar.

 

Yaşanan bir olay : Adam kalp krizi geçiriyor ve evde yalnız  bağırıyor çağırıyor duvarlara vuruyor gücünün yettiğince gürültü çıkarıyor ama nafile.Şans eseri apartman görevlisi çöp için geliyor olayı fark ediyor.Adam iyileştikten sonra  gördüğü bir komşusuna soruyor "yahu sesimi hiç mi duymadınız."   "Duyduk ta biz sizi kavga ediyor zannettik !!! "

 

Bir zamanlar birlikteliğin yardımseverliğin en üst düzeyde olduğu ilçemizde ne oldu da bu hale geldik.Bizi bu hale beton yığınları mı getirdi.Betonlaşma ile birlikte maalesef duygularımızı maneviyatımızı birlikteliğimizi de kaybettik.İçe dönük bir toplum yapısını yavaş yavaş benimsedik.

 

Bütün ağaçlar birlikte yeşerip birlikte yaprak dökerken,bütün kuşlar birlikte göç ederken,çaydaki iki şeker bile birlikte erirken,bizlerin birbirinden uzak olmaları düşündürücü değil mi ? 

 

DOSTLUĞUN KOLLARI BİRBİRİMİZİ DÜNYANIN BİR UCUNDAN BİR UCUNA KUCAKLAYACAK KADAR UZUNDUR.