BABAM

Ben babamın kızıyım. Benim babam hep koca bir çınar gibidir dimdik ayakta. Güçlü, mağrur, başı her zaman dik. Gururluyum iyi ki benim babamsın sevgili babacığım.

Babalarımız, elleri öpülesi, yürekleri mangal gibi babalarımız, biz evlatlarınız için nasıl bir güçsünüz bilir misiniz? Elimiz, kolumuzsunuz, sizsiz yarınlara nasıl umutla, güçle bakarız. Allah”ın en büyük nimetlerisiniz biz evlatlarınız için.

Sizi bir günde hatırlamak yanlıştır biliriz, biz sizi her gün babalar günü heyecanıyla sever sayarız.

Bebekler yeni yeni konuşmaya başladıklarında genellikle ilk sözcükleri “baba” olur, nedendir hiç düşündünüz mü? Söylemesi daha kolay derler ondan mıdır bilinmez ama “baba” sevilir, daha dünyayı, hiç kimseyi tanımadan ilk tanıdıklarımız anne ve babalarımızdır. Sevilir anne babalar. Hem de çok.

İlk adımları atmaya başladığımızda ellerine sıkı sıkı tutunduğumuz babalarımız, ömrümüzün sonuna kadar hiç bırakmazlar ellerimizi. Gölgesi yeter onların, korur, gözetir, besler, büyütür. Hem de hiçbir karşılık beklemeden. Vefakardır babalarımız.

Hep çalışırlar, yorulmazlar gibi, yemez yedirirler, acıkmazlar gibi, elimize çöp batsa yürekleri yanar, canları hiç yanmaz gibi, ağlamak isteseler de ağlamazlar, onu da yüreklerine akıtırlar.

Her akşam eve gelişi heyecanla beklenen, genellikle çok sert görünen ama özellikle evlatlarına pamuktan yüreğinde sevgisini besleyen yine babalarımızdır.

Bir de babalarının kıymetini bilmeyenler var tabi, onlara söylenecek pek bir şey yok, ama naçizane bir şey söylemek isterim. Lütfen bu dünyadayken bilelim onların kıymetini, yarın çok geç olabilir.

Yıllar önce duyduğum ve hiç unutmadığım bir söz vardır söyleyen ne kadar da doğru söylemiş, bir cümlede her şeyi özetlemiş, öyleyse haydi buyurun söze.

“Benim hayatımda okuduğum en güzel kitap babamdır”.