KUR’AN’I NASIL OKUYALIM?
(Muhammed KUTUB’tan)

Mü’minin bu yeryüzündeki yorucu seyahatinde ruh yoldaşı Kur’an’dır. Ruhunun derinliklerini aydınlatan nur, Kur’an’dır… Ona telkinlerde bulunan öğretmen, Kur’an’dır… Yolunun güzergahını gösteren kılavuz, Kur’an’dır…

Kur’an’la birlikte yaşamak; ruhu, öylesine duygularla dolu bir evrene götürür ki, onu ancak açık bir kalp ve engin bir hisle Kur’an’a eşlik edenler bilebilir ve zevkini tadabilirler. Öyle bir alem ki ruh, onun çevresinde zevkten kanatlanır, zihin onunla geniş ufuklara açılır. Ve insan onun feyzinden gücü yettiğince veya doyasıya ciğerlerini doldurabilir.

Kur’an’la birlikte hayat; Allah ile birlikte yaşamaktır. Kur’an, Allah’ın indirilmiş kitabı ve insanoğluna yöneltilmiş hitabıdır. İnsanın ruhuna, kalbine, kafasına ve nefsine seslenişidir. Kur’an ile birlikte hayat; şanı yüce Allah ile sürekli bir konuşma ve irtibat kurmadır. Kur’an; Allah’ı, isimleri, sıfatları ve fiilleri ile tavsif eder. Mucizevi kudretini, engin ve geniş rahmetini, şümullü bilgisini, kibriyalığını ve ceberuyetini belirterek, insan neslinin kavrayabileceği bütün niteliklerle onu tavsif eder.

İnsan; Kur’an’la birlikte hayat sürerken Allah ile beraber yaşar. Ve O, izzet ve celal sahibi Rabbinin, indirilen kitabının ötesinden kendisine seslenmek suretiyle, onu engin rahmetine garkettiğini hissederken Allah ile birlikte yaşadığının farkına varır. O ki, fani bir zerre, boş-luğa saçılmış bir tozdur bu geniş kainat içerisinde… Allah’ın engin mülkünde onun hiçbir ağırlığı yoktur.

Kendisine şerefli peygamberler gönderip doğru yola hidayet eden, indirilmiş kitabını okutup onu gözeten dolgun lütfu ve engin rahmeti olmasaydı… O fani zerreye… O boşluğa serpilmiş toz tanesine… O değersiz varlığa Allah’ın lutfu ve keremi erişmeseydi… Ne o insanın, ne de bilcümle beşer nev’inin üzerinde hayat sürdüğü yıldızın ağırlığı vardı, Allah’ın engin mülkünde. Evet, ister Allah’ın bu engin rahmetini hissederken olsun, ister bir surenin başından sonuna değin, Fatiha’dan Felak ve Nas Surelerine kadar, aralıksız Kur’an okuyup Allah ile konuşurken olsun… Kişi her an Kur’an’la birlikte yaşar ve dolayısıyla bu, Allah’la birlikte yaşamadır. Bunun için Allah’ın Resulü, müminleri sürekli Kur’an okumaya ve Allah’ı zikretmeye teşvik etmiştir. Müslümanla Allah’ın kitabı arasındaki bağlantıların kopmasından doğan katılıktan onları sakındırmıştır. Ta ki, o canlı bağlılık boşa gitmesin. Müminin gönlünü Allah’a bağlayan bağ kopmasın. Ne var ki, gönüllerin üzerindeki ağırlıklar her zaman kalkmaz. İnsan nesli, toprağa bağlı olmanın ve hayat atmosferine serpiştirilmiş şeylere bağlanmanın verdiği boğulma duygusu içerisindedir sürekli… Bu toprak, ister bedenin toprağı olsun, ister maddi toprak… İsterse toprak etrafında dönen çatışma ve mücadeleler olsun, farksızdır. İnsan, ruhundan ve nefsinden bu toprağın izini silkeleyip temizlemezse ruhunun parlaklığı kaybolur, şeffafiyeti silinir ve neticede de körelip kalır. Bir daha ona nur sirayet etmez. İşte Kur’an, ruhun üstündeki bu ağırlıkları silip atıyor. İnsan Allah ile birlikte yaşarken, ruh kendi zincirlerinden kurtuluyor ve yüce nurdan ışıklar almaya çalışıyor. Ruhun derinliklerindeki bu ilahi mülakat sürekli devam ediyor. Ve ilahi nurun aydınlığı ruhu çepeçevre kuşatıyor.

Öyleyse müslüman; Kur’an’la sohbet etmekten ve Kur’an okumaktan müstağni olamaz. Kur’an okumak bizatihi ibadettir. Kur’an; okununca ibadet edilen kitaptır.

Ama Kur’an’ı nasıl okuyalım? Onu sırf okumak için mi okuyalım? Onu, ahireti hatırlamak, ölümü anmak, mahşer ve hesabı yadetmek için mi okuyalım? Kur’an’ı belagatına hayran olalım, üslubunun güzelliğiyle şenlenelim diye mi okuyalım? Yoksa araştırma ve incelemeler yapmak için mi? Veya ekonomik, sosyal, psikolojik ve terbiyevi nazariyeler tesis etmek için mi okuyalım Kur’an’ı?

Allah’ın kitabında indirdiği hayat yolunu benimseyip O’na uymak için okumalı!.. Bir başka ifadeyle, dinlenen ve okunan kitabın bir hayat görüşü haline dönüşmesi için okumalı!..