Metni okuyunca garip bir soru olarak gelebilir, belki de bu soru sorulana kadar hemen hemen kimsenin aklında böyle bir düşünce olmamıştır.
Engellilerle ilgili ne zaman bir yazı yazılsa, ne zaman bir söyleşi, bir gündem olsa her zaman aynı konular mimari engeller yaşanan zorluklar v.s. her zaman sorunlar tartışılmıştır.
Tabi ki bu sorunlar da önemli ve gündeme gelmeli çözüm bulunmalı, ancak zamanla gördüm ki, birçok şey konuşulduğu gibi kalıyor, bir kısmı göstermelik olarak düzeltiliyor. Genelde ise temel sorunlar olduğu gibi yerinde sayıyor.
Böyle bir oluşumun içinde hep aynı sorunlardan bahsetmektense engelli bireylerin iç dünyasını sevgi dolu yüreklerinden o kocaman aşkları, hayalleri, umutları sizinle paylaşmak istiyorum.
Bu yazıyı yazmadan önce sosyal paylaşım sitelerinde bu soruyu paylaştım: Engelli birisine aşık oldunuz mu? Birçok kişiden olumlu geri dönüş aldım. Değişik yorumlarda oldu. Şimdi bu yorumlardan en çarpıcı ve genel olarak en çok gelen yorumlardan bahsedelim birazda.
Engelli birisine aşık oldunuz mu ? Aşk ve engelli deyince ne düşünüyorsunuz?
-- Bence engel beyinde başlar, beyinde biter... Yeter ki beyinler engelli olmasın... Bir de sevda, yürek işidir. Sevmenin ne rengi, ne şekli ve ne de şartı vardır. Aklın durduğu yerde sevda başlar.
-- Aşk çiçekçideki güller gibi taptazedir... Buram buram sevgi kokar... Engelli birisini de sevmek, âşık olmak, dikenler gibidir bazen batar canın yanar. Ama gülden, sevdiğinin gülüşünden asla vazgeçemezsin... Benim de âşık olduğum kişi engelli, kalbim aşkıyla kanatlandı ve ruhum onun sevgisiyle ayağa kalktı... Ömrüm boyunca gökkuşağının her rengini yaşamak bu olsa gerek...
-- Engelli ve Aşk kelimeleri çok göreceli bir kavram. Bence asıl engel, Ruhen kendini geliştirememiş, Şu üç günlük dünyada, ileride kendi mutluluğunu elinin tersiyle iten insanların yaşamın anlam ve manasını göremeyecek kadar âmâ (kör) olmalarıdır.
-- Ben kalbin aşamayacağı hiç bir engelin olmayacağını kalbi ile hareket eden duygularını konuşturan insanların her zaman yol alacağını düşünüyorum..
-- Engelli yada engelsiz her insan aradaki şeyler ne olursa olsun beraber ilerledikleri zaman sorunları aşarlar diyorum..
Evet, bu yorumlara benzer birçok sayısız yorum geldi. Yorumlara bakınca ve bu yazıyı okuyunca eminim şu an herkes, “evet canım engelli olsa ne olur, beyni engelli olmasın sevebilir, âşık olabilir diyordur” eminim. Ve normal olanı da bu şekildedir. Ama işte anne ve babalar kendi çocukları söz konusu olduğunda bu düşüncenin tam tersine bürünürler.
Bir kere engeli olmayan kız veya erkek fark etmez. Ailesi der ki, “benim çocuğum veya kızım çok güzel, çok yakışıklı, çok yetenekli, neden engelli birisiyle bir ömrü heba etsin daha iyilerine layık” diye düşünür ve bu ilişkiye elinden geldiğince engel olur ve onların birlikteliğine kolay kolayda razı olmazlar.
Engelli aileler ise karşıdaki kişi sağlıklı olur ise zamanla engeline katlanamayacağını ilerde engelini başına kalkar veya terk eder gider. “Olan benim engelli çocuğuma olur üzülür” diye onlarda bu ilişkiye her zaman karşı çıkar ve olumsuz karşılarlar.
Bu düşüncelerin temelinde ‘’ davul bile dengi dengine çalar ‘’ sözü yatmaktadır. İki engelli yan yana daha uygun görünür ve engelli birisi engelsiz birisiyle asla ve asla yakıştırılmaz. Böyle bir çift görülünce de inanmak istenilmez ve bir gün biter diye düşünürler.
Oysaki, bugün engeli olmayan evlenen çiftler de birbirini aldatmakta ve bu yüzden boşanmalar artmakta vs. olumsuz örnekler olmakta. Yani engelli engelsiz fark etmiyor bir evlilik bitecekse bitiyor.
Hadi gelin birde tam tersi olduğunu düşünelim !!!
Kadere inanır mısınız? Ben kadere inanırım. Allah, eğer insanın kaderine yazdıysa bir mutluğu buna hiçbir şeyin engel olamayacağına inanırım.
Eğer ki arada saygı, sevgi gönülden bir inanış varsa tabiri caizse ‘’yaratılanı severim yaratandan ötürü’’ diyerek o insanın engeline, dış görünüşüne, fiziğine değil de yüreğine bakmasını bilirsek işte o zaman gerçekten aradaki engelleri kaldırmış oluruz.
Birçok engelli dostumun yüreğine sevdasına şahit oldum çoğu kez karşıdakinin kabul etmeyeceğini düşünerek sevdasını yüreğine gömenler oldu.
Sevdiği kabul ettiğinde ise sevgilisinin ailesi izin vermedi. Vazgeçmek zorunda kaldı.
Bunlara rağmen hayatını birleştirmiş, sevgisine engeline ortak olan hayat arkadaşı bulmuş dostlarım var. Ne mutlu onlar adına diyorum umarım bu örneklerin sayıları artar ve zamanla sevgisini söylemeye cesaret bile edemeyen dostlar sevdalarını dile getirir özgürce masumca yüreğiyle yaşar.